Prowadzę sprawy, których celem jest uregulowanie stanu prawnego nieruchomości, często poprzez dążenie do wydania przez sąd orzeczenia w przedmiocie zasiedzenia prawa własności nieruchomości. Problem niezgodności między stanem prawnym wynikającym z dokumentów czy księgi wieczystej, a stanem posiadania prowadzącym do zasiedzenia jest w dalszym ciągu sprawą powszechną. Stan ten może wynikać z różnych i często złożonych okoliczności. Rozbieżność ta może być skutkiem nieformalnego przeniesienia własności nieruchomości bez zachowania formy aktu notarialnego. Może to być również wejście w posiadanie nieruchomości bez sprzeciwu po stronie  właściciela. Często także nieuregulowany stan prawny wynika ze stosunków spadkobrania, gdzie jeden lub kilku spadkobierców posiada nieruchomość spadkową od lat, przy braku zainteresowania nią przez pozostałych spadkobierców.   Przez zasiedzenie można nabyć przede wszystkim prawo własność nieruchomości, ale również własność rzeczy ruchomych. Do zasiedzenia prawa własności nieruchomościCzytaj dalej →

Dla koleżanek i kolegów radców prawnych i adwokatów wracam do tematu wydatków na zdobycie uprawnień zawodowych w kontekście możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Temat jest mi znany, gdyż w latach 2012-2013 przeszedłem w tej materii przez pełną procedurę przed organami skarbowymi w zakresie interpretacji indywidulanej, jak również dalej w postępowaniu przed sądem administracyjnym. Organy skarbowe stały pierwotnie (co do zasady) na stanowisku, iż wydatki związane z uzyskaniem uprawnień zawodowych radcy prawnego czy adwokata m.in takie jak opłata za udział w egzaminie konkursowym na aplikację, opłaty roczne za poszczególne lata aplikacji, składki członkowskie z tytułu uczestnictwa w samorządzie adwokackim/radcowskim, opłata za egzamin adwokacki/radcowski, opłata za wpis na listę adwokatów/radców, poniesione przed rozpoczęciem wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej, nie stanowią kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Orzecznictwo wojewódzkich sądów administracyjnych było natomiast w tej kwestii mocno podzielone,Czytaj dalej →

Posiadanie jest faktycznym władztwem nad rzeczą. Na fakt posiadania składają się dwa elementy, które muszą wystąpić łącznie: faktyczne władztwo nad rzeczą (element obiektywny) oraz wola posiadania (element subiektywny/psychiczny posiadania).   Wyróżniamy przy tym dwa rodzaje posiadania. Posiadanie samoistne (właścicielskie) oraz posiadanie zależne (niewłaścicielskie). Posiadanie samoistne występuje wtedy, gdy podmiot faktycznie włada rzeczą tak jak właściciel (nie musi to być zatem właściciel). Innymi słowy, posiadacz samoistny wykonuje uprawnienia składające się na treść prawa własności tj. m.in. korzysta z rzeczy z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i przychody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzania rzeczą. Posiadanie zależne jest natomiast wykonywanie w zakresie prawa, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzecz jak użytkownie, zastaw, najem, dzierżawa czy użyczenie. Zgodnie z art. 342 kc, nie wolno naruszać samowolnie posiadania, chociażbyCzytaj dalej →

W przypadku zobowiązań z określonym terminem spełnienia świadczenia, źródłem oznaczenia tego terminu jest przede wszystkim zgodna wola stron. Termin spełnienia świadczenia może również wynikać z ustawy, orzeczenia sądu czy decyzji administracyjnej. Czynnikiem określającym termin spełnienia świadczenia może być także właściwość danego zobowiązania. W braku możliwości ustalenia terminu świadczenia w powyższy sposób zobowiązanie należy uznać za bezterminowe. W tej sytuacji określenie czasu spełnienia świadczenia zależy od aktywności wierzyciela polegającej na wezwaniu dłużnika do spełnienia świadczenia. Zobowiązaniem bezterminowym jest zobowiązanie do zapłaty kary umownej. Takie stanowisko potwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 19 października 2018 r. (I CSK 249/18) w którym stwierdził, że zobowiązanie do zapłaty kary umownej jest zobowiązaniem bezterminowym, które staje się wymagalne dopiero niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego wykonania. Prostymi słowy, dłużnik zobowiązanyCzytaj dalej →

Ustawodawca w art. 62 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (k.r.o.) wprowadził domniemanie prawne, zgodnie z którym, jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa albo przed upływem 300 dni od jego ustania lub unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi ono od męża matki. W myśl tego przepisu okolicznością uzasadniającą pochodzenie dziecka męża matki jest istnienie związku małżeńskiego między mężczyzną a matką dziecka. Powyższe domniemania mogą być obalone tylko na skutek powództwa o zaprzeczenie ojcostwa. Z powództwem o zaprzeczenie ojcostwa może wystąpić: mąż matki dziecka, matka dziecka oraz dziecko po osiągnięciu przez nie pełnoletności. Można dodać także, że powództwo może wytoczyć także prokurator, jeżeli wymaga tego dobro dziecka lub ochrona interesu społecznego. W praktyce, jeżeli powództwo wytacza mąż matki to pozywa co do zasady matkę i dziecko; jeżeli matka, to pozywa męża i dziecko;Czytaj dalej →

O tym, że niektóre banki niesłusznie odmawiają zwrotu prowizji pisaliśmy tutaj (https://www.kancelariakarp.pl/blog/niektore-banki-nieslusznie-odmawiaja-zwrotu-prowizji-sad-wydal-nakaz-zaplaty-przeciwko-bankowi-handlowemu-w-warszawie/) i tutaj (https://www.kancelariakarp.pl/blog/niektore-banki-nieslusznie-odmawiaja-zwrotu-prowizji/). W sprawie prowadzonej przez radcę prawnego Krzysztofa Karp Sąd Rejonowy w Piasecznie wydał wyrok,  w którym zobowiązał Bank Handlowy w Warszawie S.A. („Bank”), aby zwrócił proporcjonalną część prowizji w związku ze wcześniejszą spłatą pożyczki przez powoda. Sąd nie uwzględnił tym samym argumentów Banku podniesionych w sprzeciwie od nakazu zapłaty i w dalszych pismach procesowych. Sąd w ustnych motywach takiego rozstrzygnięcia m.in stwierdził, że zwrot prowizji należy się konsumentowi niezależnie od tego czy umowa pożyczki została zawarta przed wydaniem wyroku przez TSUE w dniu 1 września 2019 r. (C-383/18), czy też po jego wydaniu. Sąd podzielił tym samym argumenty podnoszone m.in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2019 r. (III CZP 45/19), jak również argumenty podnoszone w orzeczeniach sądów powszechnych w podobnychCzytaj dalej →

Kolejna sprawa o zasiedzenie prawa własności nieruchomości zakończona sukcesem. Sąd w postępowaniu w przedmiocie zasiedzenia prawa własności nieruchomości stwierdził zasiedzenie nieruchomości zgodnie z żądaniem wnioskodawców. Sprawa była o tyle ciekawa, że wniosek dotyczył zarówno zasiedzenia udziałów w nieruchomości jak również fizycznie wydzielonej części nieruchomości. Sąd stwierdził przy tym zasiedzenie w dobrej wierze tj. po dwudziestu latach samoistnego posiadania. W sprawie zostali przesłuchani liczni świadkowie oraz dopuszczony został dowód z opinii biegłego geodety. Radca prawny Krzysztof Karp przeprowadził wnioskodawcę kompleksowo przez cały proces zmierzający do zasiedzenia, począwszy od czynności przygotowawczych na sporządzeniu dokumentów postępowania sądowego i reprezentowania wnioskodawcy przed sądem kończąc. Wnioskodawcy, a jednocześnie prawnemu właścicielowi gratuluję.  Czytaj dalej →

Kolejna sprawa zakończona po myśli mojego klienta. W tym przypadku chodziło o proces wytoczony przez darczyńcę o zobowiązanie mojego klienta (obdarowanego) do złożenia oświadczenia woli o zwrotnym przeniesieniu nieruchomości na darczyńcę w związku ze złożeniem przez darczyńcę oświadczenia o odwołaniu darowizny. Sprawa wymagała dużego zaangażowania. Toczyła się przed Sądem Okręgowym, a następnie na skutek złożonej przez nas apelacji przed Sądem Apelacyjnym. Ostatecznie Sąd Apelacyjny oddalił powództwo. W obszernym uzasadnieniu Sąd Apelacyjny podzielił w pełni zarzuty podniesione przez nas w apelacji. Sąd Apelacyjny zwrócił w szczególności uwagę na wyrażane w orzecznictwie poglądy, zgodnie z którymi ocena zaistnienia przesłanki rażącej niewdzięczności winna być dokonywana z uwzględnieniem zobiektywizowanych kryteriów i charakteru konkretnych relacji między obdarowanym a darczyńcą, jak i że odwołanie darowizny na podstawie art. 898 § 1 kc uzasadnia tylko takie zachowanie obdarowanego, które cechuje się znacznym nasileniem złej woli, skierowaneCzytaj dalej →

O tym, że niektóre banki niesłusznie odmawiają zwrotu prowizji pisaliśmy tutaj (https://www.kancelariakarp.pl/blog/niektore-banki-nieslusznie-odmawiaja-zwrotu-prowizji/). W sprawie prowadzonej przez radcę prawnego Krzysztofa Karp Sąd Rejonowy w Piasecznie wydał nakaz zapłaty i zobowiązał Bank Handlowy w Warszawie S.A. („Bank”), aby zwrócił powodowi proporcjonalną część prowizji w związku ze wcześniejszą spłatą przez powoda udzielonej mu pożyczki. Bank złożył sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty, zarzucając m.in. że interpretacja art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim przyjęta w wyroku TSUE z dnia 1 września 2019 r. (C-383/18) nie powinna mieć zastosowania do umów zawartych przed datą wydania tego wyroku. Argumentacja przedstawiona przez Bank, w opinii strony powodowej, nie wnosi nic nowego do sprawy, a zmierza jedynie do przeciągnięcia w czasie ostatecznego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. W argumentacji Banku nie ma bowiem nic ponad to, co zostało w sposób szczegółowy wyjaśnione w/w wyroku TSUE, uchwale SąduCzytaj dalej →

Zgodnie z art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (zobacz https://www.kancelariakarp.pl/blog/odsetki-od-odszkodowania-opodatkowane-pit/ oraz https://www.kancelariakarp.pl/blog/od-kiedy-naleza-sie-odsetki-za-opoznienie-w-zaplacie-przez-ubezpieczyciela-odszkodowania-za-szkode-w-budynku-gospodarstwa-rolnego/) Nowością od dnia 7 listopada 2019 r., kiedy to nastąpiła obszerna nowelizacja kodeksu postępowania cywilnego, jest to, że odsetki należą się również od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu. Zgodnie z art. 98 § 11 kpc od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takieCzytaj dalej →